""پیدایش و گسترش هویت نوین" "ایرانی آمریکایی"

""پیدایش و گسترش هویت نوین" "ایرانی آمریکایی"

نقدی بر سخن رانی دکتر معبود انصاری پس از ظهر یکشنبه چهارم ماه مارس ۲۰۰۱ است. رفته رفته سالن کتابخانه ی وست بلومفیلد ازدوستداران خانه ی ایران پر می شود. بر روی پرده سفید جلوی سالن این نوشته چشمگیر است: ایرانی - آمریکایی هستم وافتخار می کنم. به چهره ی افراد که نگاه می کنی دوگانگی را در نگاه پیر و جوان می خوانی جوانان یا نمی توانند این نوشته ی فارسی را بخوانند با آنهاییکه می توانند بخوانند، واکنشی نشان نمی دهند. برای ایشان این هم سخنی است از جمله ی سخنان دیگر؛ ولی اگردر نگاه سالمندان دقت شود، نشانی از شکفتی دیده می شود. چشمان فراخ و ابروان برتافته و حالتی پرسش انگیز که آیا این درست است؟ یا دیگری زیرلب که: ای بابا افتخار از خود شماست سخن رانی آغاز می شود. عنوان سخن رانی: ظهور و گسترش هویت جدید ایرانی - آمریکایی سخن ران دکتر انصاری است که از استان نیو جرسی، این سفر دراز را کرده تا مشتاقان خانه ی ایران در میشیگان را با کارهای پژوهشی خود در این زمینه آشنا کند. مقدم اورا گرامی می داریم و از گوشه ی چشم نظری به سالن کتابخانه می ندازیم که این بار شنوندگانمان با گذشته تفاوت دارد، شمار جوانان شاید کم و بیش چهل در صد شنوندگان است، این کار را سخت تر می کند، چون باید به گونه ی سخن گفت که هر دو گروه پیر و جوان آن را دریافت کنند. سخنران به شیوه ی فارسگلیسی آمیخته ی از فارسی و نگلیسی آغاز می کند. روی سخن بیشتر در سوی رفتار نسل دومی های ایرانی است که از نظر دموگرافیک اکثریت ایرانیان در آمریکا را تشکیل می دهند. این گروه بیشتر پذیرای بر چسب ایرانی - آمریکایی اند. اگرچه در آنها هم گروهی یافت می شوند که چندان دل خوشی از ایننامگذاری ندارند، بهر روی گفتگو بر سر پرورش این فرزندان با روشی است که از مشکلات آنان در این جامعه کاسته شود و روی سخن با سالمندان است که بکوشند اندکی از قالبهای سنتی دور شوند و در برپایی تفاهم با نسل جوان گام بر دارند. ارایه این پژوهش برای جامعه ی ایرانیان درخور توجه است و شاید برای نخستین بار از سوی یک پژوهشگر ایرانی انجام گرفته باشد. همراه با این خوبیها به یکی دو نکته که شاید به مذاق بسیاری خوش آیند نبود می پردازیم. نخست آنکه فرض کلی حاشیه نشینی که برداشتی از مفهوم انسان حاشیه نشین است، کسی که در زمان و مکان مشخصی درگیر مسایل نژادی و فرهنگی در جامعه های سوای جامعه ی خود است و بیشتر آنگونه که باید تحویل گرفته نمی شود و گاه تحقیر نیز می شود و از اینجا رانده و از آنجا مانده می شود و همانند چوب دو سر طلا مجبور است یک زندگی حاشیه ای بگزیند و بجایی نمیرسد: نه در مسجد دهندم راه که مست است نه در می خانه کین خمار خام است در نتیجه در موقعیت جدید سر گردان است. این اصل اگر برای تعدادی از ایرانیان در آمریکا درست باشد، تعمیم آن برای گروهی بسیار که به خوبی دراین سرزمین جا افتاده اند درست نیست. جامعه ی ایرانی در آمریکا در جایگاهی بسیار خوب قرار دارد و درسنجش با مهاجرین کشور های دیگر از موقعیتی بهتر بر خوردار است. دومین نکته ای که ایرانیان به ویژه نسل یکمی ها با آن سر سازش خوبی ندارند، ترکیب واژه های ایرانی - آمریکایی است. ایرانیان نمی خواهند درجرگه ی شهروند درجه دو درآیند. درپایان به پرسش های شنوندگان پاسخ داده شد و گفتگو های سودمندی انجام گرفت.

vol1_no1_spr2002.pdf

Persia House of Michigan

2002 - Spring

vol1_no1_spr2002.pdf (p.2)

application/pdf

Text